Çaresizce yollara düşersin her adımda  Kocaman bir boşluk büyür içinde
Ağlamak istemezsin göz pınarlarından iki damla yaş süzülür
Nefes almak istersin boğazında bir düğüm vardır yapamazsın
Elinden birşey gelmez umutsuzca bakarsın ardından
Sadece çaresizliği görürsün
O yolun hiç bitmeyeceğini anlarsın
İçine çöreklenen acının dinmeyeceğini hissedersin
Geçecek geçecek
Deyip kendini teselli etmeye kalkarsın
Sadece kendini avutmaya çalışıp boş hayallere kapılırsın
Mazinin acısı bir türlü yakanı bırakmaz
Yalnızlığın çaresizliğin nasıl birşey oldugunu canın yana yana birkez daha öğrenirsin
Bunları bilsen de  vazgeçmek istemezsin vazgeçemezsin
Mağrur başını eğmemek dik duruşunu bozmamak için çabalarsın
Artık çok çabuk kırılırsın her yanın can kırıkları ile dolar
Içinde kopan fırtınalarda kaybolup gidersin
Her yeni güne yeni umutla başlayıp suya düşmesinden
Gülüşlerin kuytu köşelede kaldığını görmekten yorulursun
Ne gün ışığının güzelliği nede gecenin huzurunu farkedemezsin
Kendini yalnızlığa mahkum eder
Ne zamana kadar kaçacağını tükeneceğini bilemezsin
Herkesten soyutlar cezalandırırsın  kendini yalnız kalınca anlarsın
Meğer ne çok yaralanmışın bilmeden deyip
Kendine üzülüp ağlarsın sesizce