Ben eskiden
bir çiçeği koklarken düşünmezdim solmayı,
bir gülüşün arkasında
saklı ağrılar var sanmazdım.
İnanırdım,
bir bakış her şeyi anlatabilir,
bir sarılış her şeyi iyileştirebilir sanırdım...

Ben eskiden
kırılmayı bilmezdim,
ya da belki kırılmayı da severdim,
çünkü parçalanmadan
kimse tam anlayamazdı beni.

Şimdi suskunum.
Bir sözün bile fazlası var içimde.
Ne anlatacak gücüm kaldı,
ne de anlayacak biri...

Eskiden umutluydum,
gözlerimin içi gülerdi cümle kurarken.
Şimdi gözlerim sessiz,
cümlelerim eksik,
virgülle bitiyor her şey
çünkü hiçbir şeyin sonu gelmiyor artık.

Ben eskiden
birini sevince,
kendimi unutur,
varlığımı onun gülüşünde bulurdum.
Şimdi…
kim gülse, biraz daha susuyorum.
Çünkü içimdeki yangını
kimse görmüyor artık,
ve ben söndürmeyi de unuttum çoktan.

Ben eskiden hayal kurardım.
Şimdi hayaller beni yoruyor.
Bir şey istememeyi,
birine güvenmemeyi,
bir sabaha uyanmak yerine
bir geceye sığınmayı öğrendim.

Ben eskiden bendim.
Şimdi sadece…
bir zamanlar "ben" olan bir hatıra.