Bismillah.

Bir yalnızlık sızıyor içeri. Kapılar kapalı, perdeler çekilmiş, dışarıda rüzgâr susmuştur. Lakin içimizde her şey ayakta. Her şey ürkek ve uyanık. V

ve yıldızlar…
Gözümüzle değil, kalbimizle dokunduğumuz o uzak parıltılar. Onlar artık birer ışık değil, birer yara, birer ağrı.

Yalnızlığın yıldız ağrısına serildiği bir yoldur bu; bastığımız her adımda biraz daha içimize gömüldüğümüz, içimizden ışıldayan yıldızların tek tek sönmeye başladığı bir yolculuk. Yollar, artık bizi bir yere götürmez.

Göğsümüzde tutamadığımız çığlıklar vardır. Uyumayan, susmayan, şekil değiştiren çığlıklar. Geceyle konuşur, karanlıkla anlaşır bu çığlıklar. Gecenin en derin hırıltısı gibi, içimizde bir uğultuya dönüşür.

Sonra bir dağ gibi durur zaman karşımızda. Ayaklarımızda yorgunluk, omuzlarımızda hasret, dilimizde bitmemiş türkülerin sızıları. Kırlangıçlar gibi özlemle fırlatırız yüreğimizi en uzaklara. Ama her geri dönüş biraz daha eksiltir bizi. Giden kırlangıçlar gibi değil, kalıp da kanat çırpamayan kuşlar gibiyizdir artık. Ayazla, güneşte solan çağrılar gibi kimsesiz kalmış düşlerimizi birer ezgiye çevirmişizdir.

Anılar, eğilip bakar üzerimize. Iraksı bir gölgeden, zamana meydan okuyan bir hüzünle. Onlar konuşmaz, ama biz duyarız. Sürgün menekşeler fısıldarken adımızı ,biz kendimizi bir kez daha hatırlarız. Unutmaya çalıştığımız her şey, tam da hatırlamak istemediğimiz yerden tutar yakamızı.

Sonra gece, kendini rüzgâra sarar. Sessizlik bir giysi gibi geçer üzerimize. Beyaza vurulur kuş yangını, bazı acılar bile yanmayı unutmuştur. Kör karanlık, elleriyle ezdiği kanatları geride bırakırken
artık uçmak değildir mesele. Asıl mesele düşmemeyi öğrenmektir.
Bir kafese dönüşür dünya. Daralan, sıkışan, soluğumuzu kesen bir kafes. Camdan bir gök çizersin kendine, içine sığmak umuduyla. Ama bu gökyüzü öylesi kırılgandır ki, ne içine alır seni, ne dışına atar. "Vakit, sustuğun yerlere çırılçıplak kalır. Zaman bile soyunur gerçeğin önünde.

Işıkları yakmak gerekir belki. Günün düşüşüne karşı bir direniş gibi. Ama biliriz ki bazen ışık da yetmez. Çünkü karanlık dışarıda değil, bizde birikir. Her bir susuşta, her bir geri çekilişte biraz daha büyür.

"Dilimde uçurum intiharları..." Sözcükler kanar. İçimizdeki sürgün hayat, kelimeleri bile kandırır. Umutlar buzda yürür, sevincin altı hep kaygandır. Göğün ardında gizlenen bir yaz mevsimi vardır, ama ona ulaşmak artık bir mucize gibidir. İçimizden düşeriz büyük kıyametlere, ve kimse tutmaz elimizi. Kendi boşluğumuzda savrulur, kendi sessizliğimizde kaybolur gideriz.

sonra şarkılar bile bizden alınır. Sesimiz artık bize ait değildir. Sadece içimize konuşan bir sessizlik kalmıştır. Ay’la konuşuruz bazen. Ay, sessizliğin en iyi yoldaşıdır. Sevincimizi özleriz onunla.
Ancak bu sevinç de, artık haldaş gözlerimizin anılarında kalmıştır.

Ne zamandır savrulduğunu bile hatırlamaz insan. Bir yosun gibi, tutanaksız kalır. Kıyısı olmayan suda, yerini yitirmiş bir dalgacık gibi..

Topla şimdi, öksüz kalmış umutları. Gecenin hırkasına sar onları. İçimizde üşüyen bir çocuk var, sokak lambasının altında annesini bekleyen. Kapıda bekleyen o sokak, aslında bizim yitik yanımız. O sokakta bekleyen her şey, içimizde bir zamandır.

Tesbih şair bir yıldız taşıyıcısıdır.
gökyüzünün karanlığına değil insanın iç evrenine asar o yıldızları.
Her şiiriyle bir rota çizer.
Her dizesiyle bir yön tayin eder. Tıpkı kutup yıldızı gibi,

İlham ışığı sönmeyen bir alevdir o.
Şair, bu alevi ömrü boyunca taşır.
Omzunda bir yanık gibi, yüreğinde bir ateş gibi.

Şiir, göğe bakılarak değil, içe eğilerek yazılmış sanki
içe sığmayan bir gök gibidir bu.

Şair varlığını ışığıyla duyurur.

Nasıl ki gökteki yıldızların yalnızca parıltısını görürüz de asıl bedenleri çok uzakta, çok ötede bir yerlerde sessizce yanmayı sürdürür, şair de dünyaya şiiriyle görünür.
Görünen ışık, onun derinliklerde yandığının, yandıkça var olduğunun ispatıdır.
Şiir, onun iç yanmasının dışa yansımasıdır.

Şair, görünür olmak için değil,
görünmeyeni görünür kılmak için parlar bazen.
Yani onun şiiri bir aydınlatma değil, bir fark ettirmedir.
Nasıl bir yıldız, sadece ışık vermez de yön de gösterirse,
şairin şiiri de yol olur okura.
Bazen bir karanlıkta el olur, bazen bir susuşta ses.
Bazen gözyaşına yas, bazen sevince müjde.

Parıltı, yıldızın bizde bıraktığıdır.
Şiir, şairin bizde kalanıdır.

Biz o ışığın biz de kalanına hayranız daima

🌾