suskunluğumu gecelere sakladım
selamlar gönderdim belki diyerek
anladım ki bu benim yazgım

düşündüm günlerce
isyan yok
sadece tevekkül ediyorum
dilim lal
gözlerim derin bir göl gibi

uzanıyorum uçlara doğru
uçurumun kıyısında
ellerim boşlukta, rüzgarla savrulurken
ayaklarım yere çivili
her adım sessiz bir çığlık

hayatın kıyısında kalıyorum
sevda kuşun kanadında
günün en nazlı anında
semada serenat ederken
ayaklarım kurtuluyor çivilerinden

ben düşüyordum
gökyüzünü yırtan bir haykırışla
zincirinden kurtulmuş bir nara
boşlukta savrulurken
geceyle sevdaların arasında

kaybolmuşum
düşerken geceye koşuyorum
boğulmadan aydınlıktaki karanlıkta
sevda kuşun kanadında
bense uçurumda
düşlerime kenetlenmiş

cevaplanmamış sorular
alnıma yazılmış kader
gece ise saklamış tüm hünerlerini
karanlıkta kaybolmuş insanlık

düşüyorum
tutan yok
gün karanlık
ufuklar karanlık
ve ben hala oradayım
uçurumun kıyısında
sevda kuşunun kanadında
kaderle baş başa

alın yazım bu
isyan yok
kaderim benim
*
Mehmet Demir