(HİKAYELİ ŞİİR)

Gümüşhane’nin bir köyünde Osman isminde bir delikanlı bir kıza aşık olur. Tabi kız da çok yakışıklı olan Osman’a deliler gibi aşıktır. Zamanla bu sevda dilden dile dolaşırken artık Osman’ın bir adım atması, birşeyler yapması gerekir. Sevdiği kızla evlenmek istediğini söyleyen Osman malesef ailesinden olumlu bir cevap alamaz. Sebebi de Osman’ın sevdasına düşmüş bu güzel kızın boyu biraz kısadır. Bu yüzden ev, tarla, ahır işlerini halledemez düşüncesiyle Osman’ın ailesi özellikle de kuma olarak yaşayan iki annesi kendilerine layık görmezler. Osman başka biriyle kız başka biriyle evlenir ama yıllar geçse de küllenmez bu sevdanın ateşi. Osman’ın yurtdışında yaşayan oğlu izne gelir Türkiye’ye. Tabi aradan uzun yıllar geçmiştir. Babasının yuva kuramadığı kadınla bir yerde karşılaşır ve tanışırlar. Kadın "SENDE OSMANIMIN KOKUSU VAR" diyerek öyle bir sarılır ki Osman’ın oğluna, delikanlı bu sözün tesirinden günlerce kurtulamaz.
Bu şiir heba olmuş iki ömrün, iki yüreğin, büyük bir sevdanın ürünüdür.

Sevda ateşinde hasret narında,
Olmuş bir gönüle kor Osman dayı.
İsmin var bir güzel ahuzarında,
Dön de yüreğine sor Osman dayı.

Hep gözü yollarda hülyaya dalmış.
Tükenmiş ümidi çaresiz kalmış.
Yarım asır sonra kokunu almış,
Bu hasret zordan da zor Osman dayı.

Dönmüşsün sırtını zara koymuşsun.
Tabipsiz merhemsiz yara koymuşsun.
Bir masum alnına kara koymuşsun.
Dünyası hep olmuş dar Osman dayı.

Dinmemiş yıllarca ciğer yangını.
Bulmamış belli ki gönül dengini.
Kaybetmiş biçare sevda cengini.
Geçerse yarası sar Osman dayı.

Bir hikaye kalmış sizden geriye.
Vazgeçip gittiğin günden beriye.
Saklamış kalbinde nerden nereye.
Başını taşlara vur Osman dayı.

Mesut’um vuslata olmaz demişler.
Çektirir çilesi dolmaz demişler.
Sebebin yanına kalmaz demişler.
Yarayı eylemiş yar Osman dayı.

Mesut ALTUNKAYNAK