I. Gidişin Gölgesi
Uçak sesi gürültülü değildi. N. için sessizlikti esas bağıran. Koltukta oturan beden, onunkiydi ama ruhu hâlâ salıncağın ipindeydi; ardıç ağacının gölgesinde, o ilk bakışın tınısında. Hostes gülümsediğinde gözünde Akdeniz’in tuz lekesi vardı.
“Ben bu elden gidersem…” diyordu video player. Gözünden süzülen yaş, melodinin ritmiyle dans etmiyordu; düşüyordu, ağır, kabuk tutamamış bir yara gibi.
II. Şehirde Kapanan Yankı
Yabancı şehirler sessiz olurdu N.’ye. İnsan gürültüsünde yalnızlık büyür. Dönüşü olmayan yolları izledi, her ışıkta aklına Ardıç Dibi geldi:
• Salıncağa binip ilk defa gülümseyen eş
• Kumsalda denize “aşkım” yazıp parmak izini dalgalara teslim eden âşık
Artık ne gülümseme kaldı, ne iz. Şehir çok konuşur ama sevdiğini anmaz.
III. Kalp İçi Konuşmalar
Yatağa uzandığında kendi sesini duyar oldu. Sanki içinden biri konuşuyordu:
“Sen gittin, ama ben hâlâ aynı şiirin içindeyim.” Gözyaşı, su değil; yorgun bir kelimeydi. N. defterini açtı, yazdı: “Ben seni hâlâ cümlelerde taşıyorum.”
O eş bir zamanlar onu “özne” yapmıştı. Şimdi yalnızca yüklem kaldı. Cümle bitmiyor, çünkü nokta konamıyor.
IV. Uzaklık Takvimi
Her ayın on ikisinde özlem artıyordu. Eşinin doğum günü, ilk buluşma tarihi, ilk tartışma... Her biri takvimde kırmızıydı. Ama kırmızı artık bayram değil, matemdi. “Bu takvim, sadece zaman değil; acının organizasyonudur” dedi bir gün. Sayfaları çevirirken “biz” zamiri hâlâ yaşıyordu.
V. Geri Dönmeyen Anılar
Video player hâlâ açıktı, ama artık sessizdi. “Ela gözlüm...” seslenmiyordu. Gözlerine bakmakla başlamıştı her şey. Şimdi N., kendi gözlerinden uzaklaşmıştı.
“Benim gözlerim onun aynasıydı. Artık yansıma yok,” dedi defterine.
Aşk bittiğinde bakış değil, bakamama başlar.
VI. Halkalı’da Donmuş Bir Rüya
Geri dönmek istiyordu ama adres eskiydi. Ardıç dibi ne zaman betonlaşmıştı? Salıncağın ipi çözülmüş, gövdesi kurumuştu belki. “Gitsem de aynı olmaz,” diyordu. Gidiş değil dönüş korkutuyordu.
“Bazı yerler yaşanır, bazıları özlenir. Ardıç, artık sadece bir özlem.”
VII. Eş Olmanın Yası
O ilk eş, sadece hayat arkadaşı değil; bedenin ritmini bilen tek kişiydi. N.’nin en sevdiği çayı, hangi yastıkta iyi uyuduğunu, hangi şiiri mırıldandığını bilirdi. Şimdi bu detaylar öksüzdü.
Sevda, ezberden ibaret değildir. Ezberleyen gidince anlam da gider.
N., bir gün aynaya baktığında kendi yüzünü tanımadı. Eşinin gözündeki hâlini özlüyordu. “Ona göre ben güzel bir cümleyim,” dedi. “Şimdi cümle yarım kaldı.”
VIII. Kabuk Tutmayan Yara
Yaraların bazısı kapanır, bazıları her sabah açılır. Bu yara, öyleydi. Kabuk bağlamıyordu çünkü altındaki sevgi hâlâ ılık. N. o gün defterine sadece üç kelime yazdı:
“Hâlâ senim.”
Kimse okumadı o cümleyi. Ama içinden yankılandı.
IX. Anılarla Yaşamak
N. artık geçmişle konuşuyordu. Çamaşır katlarken “o nasıl yapardı”yı düşünmek, kahve içerken “o hangi şekerle severdi”yi hatırlamak... Anılar, nefesin ritmine girmişti.
Hayat, bazen ölülerle değil; anılarla yaşanır.
X. Sessizlikte Biten Cümle
Sonunda N. video player’ı kapattı. “Ela gözlüm...” sustu. Gözü pencereye kaydı. Ardıç ağacı orada değildi, ama gölgesi hâlâ camdaydı. N. içinden geçirdi:
“Belki bir gün yeniden salıncakta buluşuruz.” Ama bu sefer kelimeler salınır, eller değil.