Bastırılmış duyguların içte kabarıp göğe yükselişi

Konuşmadım.
Yutkundum.
Her kelimeyi içime çekip
Bir balon gibi şişirdim göğsümün ortasında.
Renkliydi dışı
Ama içi,
Kurumuş bir gözyaşıydı.

Ağlamadım.
Çünkü ağlasaydım,
Her şey kopardı.
Kelimeler dağılır,
Zaman yarılır,
Beni bir daha kimse tutamazdı.

Bu yüzden sustum.
Ama içimdeki o şey
Durmadı,
Büyüdü.
Hafifti, ama ağırdı aynı anda
Bir hüzün balonu.

Göğe doğru yükselirken
Ben de hafifledim sandım.
Ama hayır
O benimle değil,
Benden kaçıyordu aslında.
Taşıyamadığım duygularımı
Benden habersiz
Uçuruyordu gökyüzüne.

Ve tam o anda,
Göğüs kafesimde
Bir kanat sesi duyuldu.
Âmin kuşları
Yukarıya baktı,
Ama uçmadı.

“Bıraktığın her duygu,” dediler,
“Yarına karşı yazdığın suskun bir mektuptur.”

Balon göğe karıştı.
Ben yere.
Ama içimde
O mektup hâlâ katlanmış duruyordu.
Bir gün açılırsa,
Gökyüzü
Beni anlayacak mıydı?
Yoksa sadece
Susarak mı okuyacaktı beni?

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(2 Haziran 2025)