Hiçbir ışık düşmedi omuzlarıma bu akşam,
Gölgeyi giydim, geceye benzedim.
Adını anmadım
Ama tenim seni hatırladı,
Sessizlikle ürperdim.

Bir yer vardı sende,
Toprak değildi ama toprağın aklıydı.
Ayağım değmeden anladım,
Oraya düşersem
Kalkmam gerekmezdi.

Tenim, toprağını özledi.
Bunu ben söylemedim;
Derim, gecenin içinde
Kendi kendine fısıldadı.

Sözlerimi susturdum,
Çünkü her hece seni çağırıyordu.
Dudaklarımda yarım kalan bir dua gibi
İsmin
İçime çöktü.

Bir çukur değil bu,
Bir alışkanlık.
Kalbinin yakınında olmayı
Unutamayan bedenim
Sürekli oraya yürüdü.

Sokaklar daraldı içimde,
Adımlarım seni ezberledi.
Nereye gitsem
Gözlerinin altında
Bir yer boş kaldı.

Tenim, toprağını özledi.
Orada ağlamazdı,
Orada beklerdi.
Zamanın dokunmadığı
Bir oyuk gibi.

Melekler geçmedi yanımdan,
Belki de yolumu bilmiyorlardı.
Ben zaten çoktan
Kaderin kıyısında
Oturmuştum.

Bir ses vardı suskunluğunda,
İnce ama derin.
O sesi dinlerken
Varlığım yavaşça
Yer değiştirdi.

Artık ben,
Bir bedenden fazlası değilim.
Sana değmeyen her an
Eksik,
Sana yaklaşan her yokluk tamam.

Tenim, toprağını özledi.
Beni gömecek eller aramadım,
Sadece senin
Bakışının altını
İstedim.

Ne adımı yazsınlar oraya,
Ne izimi bilsinler.
Bir tek sen fark et
Toprağın hafif kabardığını.

Gece kapanırken içime,
Bir şey öğrendim:
Bazı aşklar
Yaşanmaz,
Toprağa karışır.

Tenim hâlâ seni hatırlıyor,
Her şey unuttuğunda bile.
Çünkü ben,
En son orada
Kendimdim.

Tenim, toprağını özledi...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(13 Aralık 2025)