Beni sesinden değil,
Sessizliğinin tam ortasından sevdin.
Bir kelimeyi söylemeden önce
Yutulan o nefeste kaldım ben.

Sen sustukça
Zaman benden yana çekildi,
Saatler geri saymadı,
İçime doğru aktı.
Bir bakışın vardı,
Dokunmadan kırılan bir cam gibi
Beni içerden yaralayan.

Adını anmadım,
Çünkü adın söylendikçe eksiliyordu.
Oysa ben
Eksilmeden kaybolmanın yollarını
Sende öğrendim.

Tutunmadın,
Ama düşmedin de.
Bir ihtimalin eşiğinde
Ayakta kalan tek şeydin.
Ne geldin,
Ne gittin;
Arada bıraktığın boşluk
Benden uzun sürdü.

Bir adım atsaydın
Bütün vazgeçişlerimi
Geri alacaktım.
Bir an baksaydın
Hayatımı ikna edecektim.
Ama sen
Başka bir suskunluğun
Doğru cevabıydın.

Şimdi her gece
Kalbimle aramda
Adını anmayan bir mesafe var.
Ne kapatabiliyorum,
Ne alışabiliyorum.

Sana kızmıyorum.
Beni bu kadar bekleyen
Sessizliğe de.
Sadece
İçimde hâlâ konuşan
Ama hiç cevap alamayan
O eski ihtimale dokunuyorum.

Ve anlıyorum:
Bazı insanlar
Hayata değil,
İnsanın içinde kalmaya gelir.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(15 Aralık 2025)