Yönsüzlüğün, içsel pusulanın sessizliği

Yolun başında değilim,
Ama yolun neresinde olduğumu da bilmiyorum.
Bir harita yok içimde,
Sadece unutulmuş bir rüzgâr yön gösteriyor:
Uçurumdan esen…

Gökyüzüne baktım,
O hep oradaydı sandığım
Kutup Yıldızı, uykudaydı.

Yüzümü çevirdim,
Gecenin alnında ışık değil
Yorgun bir suskunluk vardı.
Karanlık, kendine bile küsmüştü.

Kalbimin içinden
Bir kanat sesi geçti.
Sanki rüyamda yürüyen bir duaydı bu,
Ve ben,
O duaya cevap olamayan bir kalptim.

“Âmin,”
dedi içimde bir şey,
Ama dile gelmedi.
Çünkü kutup yıldızı
Henüz uyanmamıştı.

Yön ararken
Yol oldum,
Yol ararken
Kendimi kaybettim.

Ben,
Uykuda olan yıldızların peşinden yürüyen
Bir sessiz yolcuyum.
Ne ışık soruyorum
Ne son.
Sadece içimde
Çırpınan bir yön duygusu,
Ve göğsümde
Aşkın unuttuğu bir kuş…

Kanatları titreşiyor,
Ama uçmuyor.
Bekliyor.
Belki bir işaret,
Belki bir uyanış,
Belki sadece
Bir “Âmin”in
İç çekişiyle…

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(1 Haziran 2025)