3
Yorum
21
Beğeni
5,0
Puan
269
Okunma
Gecenin karnına diz çöktüm
tenim, bir kül tablası gibi yalnız.
Bir kuzgun kondu omzuma
ve unuttu beni sevişirken gölgelerle.
Şehir?
Şehir, dumanla yapılan bir heykeldi o akşam.
Gökyüzü sızdırıyordu.
Aşklar yerçekimsizdi, hepimiz biraz
tükenmiş kalem, yarım kalan duvardık.
Bira köpüğünde boğulan dualar fısıldadım
Tanrım, dedim,
beni bir yangının ortasına terk et,
içinden kuzgun geçen her cümleyi öpeyim diye.
Ve sen,
gözlerinde sokak lambaları kırılan çocuk.
Senin yüzünden
gece bile siyahı yanlış giymeye başladı.
Zamanı bıçakladım
saat 04.14’te
kuzgun baktı, sustu
ve sustukça şiir çoğaldı içimde.
5.0
100% (6)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz