Kan terle tereddüt eden bir dudağım var,
seninkiyle çarpışınca, tarih dışı bir ateş.
Kusursuz bir yanlışlık gibi oturuyor içime,
ve biz, birbirimizin ölümcül alışkanlığıyız artık.

Sevişirken yeryüzünü iptal ettik.
Tüm sabahları çakmakta gaz yerine adını bastım ağzıma.
O an, kalbimizle zihin arasında kimse yoktu,
yalnızca tenin inkâr edemediği
bir başka tenin elektriği vardı.

Gözlerin, Tanrı’nın vazgeçtiği bir tasarı.
Benimse ellerim,
hep yanlış kapıyı çalan çocuksu yangın yerleri.

Sen bana dokunurken
tüm şehir küle dönüp yeniden doğuyor,
çünkü sen bir yangın biçimisin,
ve ben küllere aşık bir deliyim.

Geceleri, şiir değil sen sızıyorsun yastığıma,
rüya değil de,
senin sessizliğin büyüyor içimde,
adı konmamış bir çoğalma gibi.

Şimdi birlikte susuyoruz,
dilinle kalbimi, kalbimle ruhunu okşayarak
aşk, iki kişinin birbirinde kaybolduğu
bu güzel, bu kırık, bu
ortak delilik değil mi zaten?