"İnsan, en çok kendine gurbet olur bazen."
"Söz biter, acı susar, gönül yine de konuşur."

Yeter gönül, dert biter mi sanırsın?
Kalpten başka gurbet harmanın mı var?
Ne sevda kaldı, ne vefa... Yalnızsın.
Gözyaşından gayrı dermanın mı var?

Yel eserken serin dağlar başında,
Adın unutulur yazın, kışında.
Acı lezzet kalır aşkın aşında,
Ardında kuru bir tek lokman mı var?

Her gelen el, bir iz koymuş sinene,
Yoldaş arar olmuş kendi kendine.
Bir garip yolcusun çıkmaz yönüne,
Soracak hesabın, kitabın mı var?

Yıkılmış köprüler geçit vermezken,
Gül açmaz baharın, bülbül ötmezken.
Dost bildiklerin de seni gütmezken,
Uğruna yanacak imanın mı var?

Geceyle sararıp çökerken yüzün,
Bin yara, bin acıyla sızlar özün.
Boşuna ağlarsın, her yerin hüzün...
Varıp kavuşacak limanın mı var?

Uslan artık, uslan gönül bu yolda,
Leylim bahar, ölüm gibi kapında.
Bir ömrü tükettin hayal uğrunda,
Sus gayrı; ne sevdan, ne yârin mi var?

Kırık bir saz gibi iniler sesin,
Sabrınla yoğrulmuş her anın senin.
Nice çile çekmiş gönül, erisin;
Sarsılmaz Halilî, fermanın mı var?

Halil Kumcu
17 Haziran 2025 / Salı / Ankara