2
Yorum
23
Beğeni
5,0
Puan
350
Okunma
sen, kırık dökük bir aynada kendime rastladığımda oldun
camın arkasında kar yağıyordu,
biz içeride terliyorduk.
birbirimizin gölgesini ceket gibi giyindik
düğmeleri gözlerimizdi,
açıldıkça sustuk.
bazen konuşmak,
bir sigarayı yanlış yerinden yakmak gibiydi
ama sen tutardın,
ben üflerdim
ve yine de yanardık.
belki de sadece
birbirimizin içine sakladığımız
kayıp çocukları bulduk
ve onları birlikte susturduk.
şehir susuyordu
biz öpüşüyorduk,
ve suskunluk çoğalıyordu aramızda
sanki kimse bir şey demese sonsuza dek kalacaktık.
5.0
100% (4)
Cevap Yaz