Bir gün beni ararsan, kaybettiğin bu şehirde
Gözlerini yollara bırakma boş yere.
Ben yollar değilim artık, beklemeler değil;
Sessizliğin içinde yankılanan adınım sadece.

Bir çay bahçesinde unutulmuş fincanda tel,
Bir çocuk gülüşünde hatıra belki,
Kimi zaman bir martının kanadında uzak,
Kimi zaman yağmurla dönerim eski haline şehir.

Beni sorma kimseye, anlatamazlar seni—
Çünkü seni senden iyi bilen bir tek bendim.
Şimdi sustuğum her cümlede sen varsın;
Her şiir, her sitem, her dua sensin.

Bir gün beni ararsan, geç kalma ne olur
Zaman acımasızdır, yüzleri siler bir bir.
Ama ben, yüreğimle kazıdım seni—
Unutmak değil, yaşamakla mühürledim seni.

Ve eğer bulursan beni bu yitik şehirde,
Bakma gözlerime susarak; söyle bir şey…
Mesela “geç kaldım ama geldim” de,
Çünkü ben, hep oradaydım…
Gitmediğim tek yer sendin zaten.

Bir duydun…
Rüzgârın bile sustuğu anda gelen sesinle
Kalbimde gizli kalan tüm sözleri uyandıran,
Sessizliği şiire dönüştüren,
Ve her sükûtta yeniden doğandın içime.

Şimdi ne zaman gözlerimi kapasam,
Seninle başlıyor gece, seninle ağarır sabah.
Her şey geçer belki, ama sen geçmezsin;
Zaman siler yüzleri—ama seni silemez içimden.