KÜLE DÖNEN HAYALLER

Gece düşerken yavaş yavaş karanlık sarıyor,
Aklımda koca bir düğüm çözülmeyen sancılar.
Kime dokunsam,
Elimde izler kayboluyor.
Her adım bir boşluk sonsuz uçurum.

Son perde indi sessizliğin ardından,
Bu ruhum ne zaman duracak fırtınadan.
Küle dönen hayaller, savrulurken rüzgarda.
Hangi şarkı tutar elimden alevler arasında.

Gözlerimde biriken geçmişin gölgeleri,
Hangi şafak aydınlatır gecenin izlerini.
Haykırsam göğe tüm sessiz kalbimle,
Hangi yankı geri döner kırık bir tınıyla.

Bir umut bırak bana sahipsiz sokaklardan,
Bir ışık göster karanlığın kuytularından.
Kalemim kırık duygularım darmadağın,
Son bir nefes
Uyan artık kurumuş topraklardan.

Kafamdaki sesler çoğalır, adeta bir koyun sürüsü gibi
Hatıralar zincir, çözülmez bir ip yumrusu.
Kalbim atsa da ritmi yok, bir metronom bozulması.
Geçmişe bakıp yutkunurum, kaybolmuş bir umudun tasması.

Son perde, son sahne, rüzgârla küllenir ateş
Gözlerimde yanar nemenem bir ukde, bir bela, bir keleş
Sessizlik öyle derin ki, yankılanır evrene
Son sözü bulamadan kayboldum derdimin içinde.

Bile bilince çözülmüyor karmaşık düğümler,
Kalbim kırık taşlar gibi dökülür döşemeler.
Ruhum bu şehirde bir hayalet gibi düzenler,
Haykırış yok, isyan var; ama ben sessizlikte tükenirim.

Yalnızlık, yol arkadaşım olmuş bana dost,
Dert sanki kaderin bana sunduğu karanlık bir post.
Gülüşler sahte, maskelerle dolup taşar,
Ama gece boyunca sabaha kadar dökülür taşar.!

Emel Abokan
16/05/2025
05:00