"Zaman yaraları sarar, ama izlerini silmez; her iz, yaşanmış bir hikâyedir."

Halimi sorarsan,
Pek değişen bir şey yok.
Aslında eskisi gibiyim işte,
Ellerimde eski yaraların izleriyle...

Geceleri yıldızlarla dertleşiyor,
Ay ışığında düşler kuruyorum.
Derin bir iç çekişle gözlerimi kapatıp,
Bir şarkının kollarına bırakıyorum mazimi.

Bazen bir sahil kenarında,
Dalgaların sesine karışan iç sesimle,
Bir kahve yapıyorum kendime.
İçine yalnızlıktan bir tutam ekliyorum,
Biraz da umut serpiştiriyorum telvesine.
Kim bilir, belki yarın her şey güzel olur diye...

Bir martının kanadında,
Uzaklara salıyorum dertlerimi.
Sonra bir köşeye oturup,
Geçmişin gölgesinde soluklanıyorum.
Takvim yapraklarında soğuyan çayımla,
Efkârım dağılıyor masanın üstüne.
Toplayamıyorum hepsini...
Kimini bir defterin arasına,
Kimini yüreğime saklıyorum.

Zaman zaman bir kelime takılıyor boğazıma,
Duvarlar yarım kalmış cümleleri fısıldıyor.
Susuyorum...
Çünkü bazı hisler kelimelere sığmıyor,
Sadece yaşanıyor,
Yüreğin en derin yerinde.

Ansızın bir pencere açılıyor içimde,
Rüzgâr uzaklardan yeni kokular getiriyor.
Bir sokak lambasının solgun ışığında,
Geçmiş, sigaramın ucunda beliriyor.

Zaman usulca akıyor,
Geceyle sabahın tam orta yerine...
Biliyorum, elbette biliyorum,
Her şey geçecek...
Ve bir gün,
Yeniden sıcacık bir gülümsemede bulacağım cismimi.
Saçımdaki beyazlar başka hatıralar anlatacak,
Güneş bambaşka sabahlara uyanacak.

O gün geldiğinde,
Eğer yine sorarsan halimi,
Bu sefer,
"Eskisi gibiyim." demeyeceğim belki de.

Halil Kumcu
20 Mart 2025 / Perşembe / Ankara