Ey zamanın sessiz tanığı,
Ey uçsuz bucaksız bozkırın yas tutan rüzgârı!
Biz buradaydık…
Tıpkı su gibi, tıpkı gölge gibi,
Tıpkı yıldızlar gibi göğü kaplayan,
Ama artık, artık yalnızca ruhumuz burada...

Görüyor musun şu çadırları?
Her biri bir yuvaydı, bir sıcaklık…
Şimdi ise boşluğa asılı kalmış anılar gibi,
Sessizce bekliyorlar...

Şafak sökerken biz uyanırdık,
Güneşin doğuşuna dua ederdik.
Toprak ana bizi beslerdi,
Atalarımızın ruhu göğün mavisinde uçardı.

Fakat rüzgâr değişti,
Ve zamanın acımasız elleri,
Bizden her şeyi aldı...

Bize yemin ettirmişlerdi:
Bu topraklar bizimdir,
Biz bu toprağı koruyacağız!
Ama nasıl?
Silahları olmayanlar nasıl savaşır?
Kendi gölgesinden kaçanlar,
Kendi ruhunu bile kaybedenler,
Nasıl direnir?

Bir gün atlarımız göğe doğru koştu,
Gökkuşağına karıştı nalları.
İzlerini kaybettik,
Tıpkı düşlerimizi kaybettiğimiz gibi...

Bizi gökyüzü tanırdı,
Yıldızlar adımızı fısıldardı.
Ay, geceyi bizim için örterdi.
Ama şimdi,
Toprak bizden yüz çevirdi,
Ve biz, kendimizden uzaklaştık...

Ey rüzgâr, anlat bize!
Ne gördün sen bu vadilerde?
Atalarımızın gölgeleri hâlâ dolaşıyor mu?
Yoksa toz mu oldular zamanın içinde?

Nehrin fısıldadığı şarkıları hatırlıyor musun?
Su gibi akardık biz,
Özgür, coşkun, engin…
Şimdi ise bir hayaletiz,
Kendi dünyamızda sürgün...

Gözlerini kapat ve dinle…
Toprağın altında bir yankı var.
Her adım, binlerce çığlık.
Her taş, bir hatıra...

Onları duymuyor musun?
Çocukların kahkahaları rüzgârın içinde.
Annelerin ninnileri dalgaların arasında.
Savaşçılarımızın haykırışları yıldırımların sesinde...

Biz buradaydık…
Bu toprak bizimdi…
Şimdi ise,
Sadece ruhumuz burada...

Ama unutma ey zaman!
Biz kaybolmadık,
Sadece rüzgâra karıştık.
Ve bir gün,
Toprak bizi tekrar hatırlayacak...

Ey vadilerin sonsuzluğunda yankılanan hatıralar!
Ey göğün altında birer dua gibi yükselen çadırlar!
Ey unutulmuş savaşçılar,
Unutulmuş anneler,
Unutulmuş çocuklar!

Sizi hatırlayan bir rüzgâr var hâlâ,
Sizi unutmayan bir nehir,
Sizi anlatan bir yıldız.

Ve bir gün,
Bu topraklar tekrar bizim şarkılarımızla titreyecek,
Bizim atlarımızın nallarıyla çınlayacak,
Ve biz,
Burada,
Kendi toprağımızda,
Tekrar doğacağız...

Erol Kekeç/10.03.2025/Namazgah/İST