Bir zamanlar, küçük bir kasabada, gökyüzü her sabah bir başka renge bürünürdü. Kasabanın tam ortasında, eski bir çınar ağacının altında, bir çocuk doğmuştu. Adı Ahmet’ti. Gözleri, derin bir göl gibi bakar, içinde kaybolacak bir şeyler arardı. Büyüdü, ama büyümek, nehrin akan sularını izlemek gibi bir şeydi: zaman nehrin içinde kaybolurken, geriye sadece izler kalıyordu.

Ahmet, hep bir şeyleri kaybetmekten korktu, ama her kayıp, ona bir şey öğretti. Çocukluğunun oyunları, gençliğinin umutları, yaşlılığının düşünceleri… Hepsi birer birer kayboldu, tıpkı yıldızların geceyi terk etmesi gibi. Her kaybolan, yerini yeni bir şeye bırakıyordu, ama Ahmet, kaybolan her şeyin ardından daha fazla boşluk hissetmeye başladı.

Bir gün, kasaba meydanındaki çınar ağacının altına oturdu ve uzun uzun düşündü. “Büyümek, her şeyin kaybıyla yeni bir başlangıç mı oluyor?” diye sordu kendi kendine. Gözleri ufka daldı, gökyüzü o gün daha da parlaktı. O an fark etti: her kayıp, aslında bir keşifti, her kaybolan yıldız, yeni bir ışığın habercisiydi. Ahmet, yıllar sonra, kaybolan her şeyin bir anlam taşıdığını ve hayatın, bir yudum su gibi, hep arayışla geçtiğini fark etti.

Ve orada, o eski çınarın gölgesinde, bir gülümseme belirdi yüzünde. Kaybolan her şey, aslında ona yeni bir yol göstermişti.