Sevgi dolu gözlerimle, dünyaya bakıyorken
Güzellikleri görüp de insan olamadım ben
Kalplerin karanlığına, meşale yakıyorken
Özüme ışık verip de insan olamadım ben



Sıfatlar yakıştırarak, gözyaşı dökenlere
Esefle burun kıvırdım, ızdırap çekenlere
Dostum diyerek, o daldan bu dala sekenlere
Kötü olanı yerip de insan olamadım ben



Nehir geçecek yolcunun, suya saldım salını
Dört fazla geldi, üç mıhla çaktım, atın nalını
Meyvesiz zıkkım diyerek, kırıp söğüt dalını
Rüyamı hayra yorup da insan olamadım ben



Tınmadım börtü böceği, serçenin kanadını
En birinci huy edindim, keçinin inadını
Ballı böreğe benzetip, haram lokma tadını
Yol bilene yol sorup da insan olamadım ben



Mevzu iyilik olunca, kaygı ile yaklaştım
Çıkarımca hesap yapıp, karlı dağları aştım
Kâbe’m insanlık derdim ya; istikameti şaştım
Verdiğim sözde durup da insan olamadım ben



Zalimliğin heykelini, dikip hadsizliğimle
Özce eğri, sözce; doğru akıp hadsizliğimle
Can dediğimin canını yakıp hadsizliğimle
Kör inadımı kırıp da insan olamadım ben!