Mən səni gördüyüm an, tutuldum baxışına, od oldu qəlbim,
Xəzərin mavisi töküldü saçına, qürurum, ilhamım, səbəbim.
Mən səni duyduğum an, açdı çiçək, Qarabağın Xarı Bülbülü,
Şirin bir yuxu kimi gəldin, könlümün tək sevgilisi, bənövşəli.

Mən sənsiz yolları keçdim, gecələrim uzun, səhərsə yaman uzaq,
Tək səninlə bu dünya mənə bir bahar, bir sonsuz nur, bir qovşaq.
Mən səni sevərkən, yazıram misra-misra, qələm əlimdə titrəyir,
Sən oldun Nizaminin dastanı, könlümün dərmanı, diləyim.

Saçların küləklərlə oynar, Qobustanın daşlarına iz salar,
Gülüşün gələr kəndlərə, hər ürəyə bir şəfəq, bir bahar.
Arazın hər axarı məni sənə çəkir, ay yurdumun sevdası,
Mən səninlə bütün dünyanı sevdim, gözəlim, nazım, havası.

Yuxularımda sən, hər gecə ulduzlarım parlayır,
Qaranlıqda işıq verən mənim günəşim aydınlayır.
Baxışınla dəryalara qərq oldum, qaldım əsir könlündə,
Mən səni sevdim, bir ömürlük dərinliyində, gözlündə.

Zəngəzurun dərəsi, dağları sənə salam durur,
Çinar ağaclarının kölgəsi, hər addımda məni ovundurur.
Sən mənim qibləm, mənim könlümün tək nurusan,
Bakıdan Qarabağa, hər zərrəmdə sən varsan.

Kür çayı danışır, deyir, mən də görmüşəm onu,
Əlindən su içmək istəyən bu eşqin qulu.
Haray çəkir qəlbim, bu sevda bir ömürlük hikayə,
Hər sözündə mən tapıram özümü, hər baxışında səadət.

Mənim dilimdən axan nəğmə, hər biri sənə bir çağırış,
Xəzri əsir üstümüzdən, gətirir səni yenə bir alış.
Mən sənsiz külək olub dolandım, torpaqlarda bir səyyah,
Amma sənlə bütövəm, ay sevgim, sənlə mənəm sabah.

Füzulinin qəzəli kimi saf, şirin və dərin,
Qəlbimdən çıxan hər sözün, sənindir, eşqin sərin.
Şuşanın başında oxunan nəğmə, sənə mən deyər,
Mənim aləmimdə sən varsan, hər misram sənlə bəzənər.

Sənlə bu dünya cənnət, sənlə səma qızarır,
Dağlar, dərələr deyər, sevgimiz heç vaxt solmaz, sınmaz.
Ağac yarpağı kimi sənə sarıldım, heç ayrılmaram,
Sən Emrah’ın əbədi baharısan, heç zaman solmaz qalam.

Emrah Bekci
2013 / Bakü