Bir avuç toprak… Ama üzerinde gök eğilir,
Her damla kan, bir yıldız gibi parlar göğsünde.
Sonsuz mavilik suskun, ama bağırır içinden:
"Burada insan, insanlığıyla yazdı kendini."

Uzaklardan toplanmış kalabalık gölgeler,
Kimisi çöl kokar, kimisi okyanus sesi.
Amaçları aynı: toprağı un ufak etmek,
Ve silmek insanın onurunu yeryüzünden.

Dağlar sessizce izler, nehirler korkusuzca akar,
Siperler yalnız bir ölüm duası taşır yüreğinde.
Bir adım geri yok burada,
Yalnız toprağın değil, hatta insan kalbinde,
Çünkü burası Çanakkale.

Ateş yağar gökyüzünden, toprağın altı feryatlar kusar,
Ama bir ışık yanar, içten, sarsılmaz bir güçle.
O ziya ne bir silahtır, ne de çelik bir kalkan,
O, umutla yaşamı inanca taşıyan.

Ey burada yatanlar! Sessizliğiniz bir haykırış,
Zaman bile eğilir üzerinize hürmetle.
Bir taş dikip yaptıklarınızı yazsak teker teker,
Kifayetsiz kalır, anlatamaz, harfler, heceler.

Bu zafer, yalnızca bir savaşın zaferi değil,
Bir ruhun, bir onurun, bir insanlık hikayesi,
Ey gökyüzü! Eğil ve gör bu kahramanları,
Çünkü onlar, ölümsüz Türk ruhları.