"Aşk, geçmişin izleriyle şekillenen, hüsranla sınanan bir kalbin en derin çığlığıdır."

Ümitler göç etmiş, yol almış uzak,
Kalp dile küskün, dua neye yarar?
Düşlerin içinden geçsem çarparak,
Hicran vakti geldi, söz neye yarar?

Bir ateş yanarken kül olmuş benzim,
Ne bahar yeşerir, ne kış ekinim.
Yaşanan yıllara, sığmıyor derdim,
Gün kayıp peşimde, ah neye yarar?

Sönmeyen bir ıssız virane bağlar,
Her köşe başında bezdiren duvar.
Unutmak mümkün değil, ağıt yakar,
Ömür aktı geçti, yaz neye yarar?

Gölgen düşse bile solgun rüyama,
Dön desen, bakamam yarın ufkuma.
Bir zincir vurulmuşken suratıma,
Pişmanlık sarsa, şimdi neye yarar?

İçimde bir sızı, dinmeyen bir sel,
Hasret kör kuyudur, çırpınan bir el.
Çaresiz anımda tutuşan emel,
Nefes yetmez yerde, can neye yarar?

Zaman akmasın silinir yarenlik,
Son umudu yitirince eksildik.
Teselli ararken zehrinden içtik,
Kurusa gözyaşların, neye yarar?

Belki de her şey yalan, boş bir eşkâl,
Aşkın ardında sadece bir sarmal.
Hüzünle dolmuşken her yanım derhal,
Susmak öldürür, hayat neye yarar?

Gözlerinde yatar koskoca mazi.
Her gece beyhude dolandım gizli.
Bir vedayla harcadın ikimizi,
Söylenmemiş desen, laf neye yarar?

Sonsuz bir boşlukta kaybolmuş bahtım,
Tükenen sabrımla derinde ahtım,
Bir hayal parçası gibi yaşarım.
Bekleyiş vuslatsız, iz neye yarar?

Kumcuoğlu der ki, hüsran bizim say,
Gönül her halinle yaralı bir yay.
Sevda sürgününde yurt oldu bu hay,
Sensizlik kanattı, öz neye yarar?

Halil Kumcu
17 Şubat 2025 / Pazartesi / Ankara