(Özgürlük Türküsü)
Ben dememiş miydim?
Demeyeceğim artık,
Zira sözlerim bir yankı bulmadı,
Bir boşluğa düştü,
Kayboldu, hem de kendi ağırlığında…

Yoruldum ben, evet,
Ama taş taşımaktan değil;
Kendi yükümü, kendi sabrımı,
Anlamsızca yitip giden vakitleri
Ve dinlemeyen kulakları taşımaktan yoruldum.

Yorgunluk dediğin ne ola ki?
Bilir misin sen?
Bilir misin, bir sözü yüz kez söyleyip
Yüz birinci kez
Yine aynı karanlığa çarptığını görmek ne demek?
Ben bilirim.
O yüzden dememiş miydim, demeyeceğim artık,
Duyan alır, almayan kaybolur.

Ah şu hayat dediğin,
Ne çabuk gidiyor ellerimizden.
Biraz mutluluk istedik,
Biraz nefes, biraz huzur,
Ama ne yaptık biliyor musun?
Amipsel varlıklara feda ettik
Ömrümüzün neşesini.
Değmeyecek ellere uzandık,
Değmeyecek gönüllere dokunduk,
Ve her defasında daha çok yorulduk.

Dönüp bakıyorum şimdi,
Bir karavana daha, bir yenisi daha…
Ve anlıyorum;
Sadece yürümek gerek,
Yeniden başlamak gerek.
Bu kez selektör yaparak,
Bu kez kendi yolumda kalıp
Önüme çıkanlara çarpmayı göze alarak.
Hak benimse, benimdir;
Benden alan bedelini öder.

Kural ihlali yapanlara selam yok artık,
Şeridime girene yol yok.
Yol boşalmalı artık,
Boşalmayacaksa,
Ben yolu değiştirmem,
Onlar kendileri düşünsün.

Hayat bu,
Birileri yolun başında biter,
Birileri uçurum kenarında…
Ama ben,
Gözlerimi ufka dikiyorum,
Karanlık perdenin ardını merak ediyorum.

Titriyorum bazen, evet,
Ellerim soğuk, yüreğim ürkek.
Soruyorum bir bilene,
Bu titreme nedendir?
Küresel mikroplar der biri,
Cin çarpmışsın der diğeri.
Bense içimden derim ki,
Hayır, benim titremem,
Adaletsizliğin soğuğudur,
Haksızlığın keskin rüzgârıdır.

Açlıktan mıdır bu hâlim,
Yoksa ekonomiden mi?
Soruyorum,
Her şey yolunda, diyorlar,
Sen keyfinden böyle titriyorsun!
Kendi derdimde derman ararken,
Yine bir cevap bulamıyorum.
Yine yalnızım,
Ama bu kez yalnızlığım bir zafer gibi.

Ve haykırıyorum,
Ben delirmedim,
Ben sadece gerçekleri gördüm.
Siz mi göremediniz,
Yoksa görmek mi istemediniz?

Şunu iyi bilin,
Zulümle yükselenin sonu
Kökünden koparılmaktır.
Adaletin terazisi ağırdır,
Ama zamanı geldiğinde
Dengesi şaşmaz.

Ben dememiş miydim?
Hayır, demeyeceğim.
Bu söz artık boşa harcanmayacak.
Ama bir gün geldiğinde,
Hak yerini bulduğunda,
Beni hatırlayın;
Yalnız da olsam,
Titreyen ellerimle de olsa
Bu yolda yürüdüğümü bilin.

Özgürlük rüzgârına kapılmayan,
Kendi zincirlerini kıramayan,
Gerçeği haykıramaz,
Korkunun çemberini aşamaz.
Ben dememiş miydim?
Demeyeceğim…
Ama unutmayın,
Hakikat, karanlıkta bile
Kendi ışığını bulur.

07.03.2009
Çengelköy/İstanbul
Bir özgür kulun kaleminden…