Hep çocuk kaldı yüreğim,
Gülümsemelerim düş bahçelerinden kopardığım,
İnsanları hep iyi bildim,
Ellerini uzatırken dost sanıp,
Özverili bir sevgiyle sarıldım...

Dünya bir panayır yeriydi,
Rengârenk kandırışların, neşeli yalanların,
Hızlı dönen dönme dolapların gölgesinde
Kendi eksenimde bir çocuk gibi,
Bir ileri bir geri savruldum...

Hep dönme dolaba bindim,
Hayallerimle yükseldim,
Ama inerken,
Çatırdayan umutlarımın arasında kaldı yüreğim.
Bir çocuk masumiyetiyle,
Ne dolaplar dönüyormuş meğer...

Her çizik bir öğretmen oldu,
Her yara bir kitap.
Bir çocuk kaldı hep içimde,
Ama yazık ki,
Çok geç öğrendim insanlığın maskelerini...

Yüreğim hala bir çocuk bahçesi,
Ama dikenlerin arasında Çiçek açan.
Masumiyetin öğrettikleriyle,
Sevgiye, dostluğa şart koymadan,
Hala gülümsemeyi bilen bir çocuk kaldım...

Ey Şimdi geçmişin masum elleri,
Ne öğrendimse dün, bugünün yüküyle taşıyorum.
Dönme dolapta,
Bir çocuk gibi kaybolan hayallerimi
Artık kendim buluyorum...

Erol Kekeç/02.02.2025/Sancaktepe/İST