Anne...
Hani derler ya,
"Gece uyumayanların, gündüze sığmayan acıları vardır"
Benim acım ne geceye sığıyor,
Ne gündüzle hafifliyor…
İçimde, tarifsiz bir yangın var anne,
Ne su serpilir üstüne,
Ne zamanla diner…

Her sabah, gözlerim kan çanağı,
Her gece, içimde çığlıklar...
Uyuyamıyorum anne,
Çünkü her gözümü kapattığımda
Yaralarım daha da büyüyor.
Ve her sabah uyandığımda,
Dünümden daha eksik,
Bugünüme daha yorgun uyanıyorum…

Bir yara var içimde,
Ne el değdi, ne söz dokundu…
Ama en derine, en sessiz yere saplandı.
Sanki kalbim değil de
Ruhum paramparça anne.
Sızısı ne geçiyor,
Ne geçmeye niyeti var...

İçimde bir çocuk ağlıyor sessizce,
"Anne" diyor...
Yalnızlıktan değil,
Anlaşılmamaktan korkuyor.
Ben büyüdüm belki,
Ama içimdeki o çocuk hiç susmuyor.

Ne zaman bir tebessüm takınsam yüzüme,
Gözlerim beni ele veriyor.
Her kahkahamın ardında
Bir düğüm gizli anne,
Ve her suskunluğumda
Kopan bir fırtına var.

Yarama dokunma anne,
Sadece dinle...
Çünkü anlatmak bile
Canımı daha çok yakıyor.
Ben yalnızca bil istedim:
Bu acı geçmiyor.
Ve her geçen zaman,
Biraz daha büyüyor içinde.

Anne…
Ben hâlâ aynı yerdeyim,
İçimde iyileşmeyen o yarayla,
Her geceye bir parça daha eksilerek giriyorum.
Bir gün geçer mi bilmem,
Ama bugün…
Bugün çok ağır anne..
RAMAZAN ACAR