Yalnızlığın ayak sesihaddi hesabı yok düşürdüğüm sözcüklerin kan eğiren dil/im çaresiz dehlize sürükleniyor gizli öznelerim renksiz başlangıçları sobeliyorum upuzun saçlarını okşarken gecenin kimliği yitik kentimde çürüyen ömrüme sığ rüzgarlar ekiyorum zaman esmer güzü unutup gidiyor yüzümde içimin karanlığında kayboluyor gülüşünün ışığını kaybetmiş serçe kesif bir ayrılık siliyor bütün renklerimi üşüyor buzullar içinde belleğim yalnızlık aman vermiyor nefesi ensemde büyüdükçe büyüyor hasretim eprimiş anılara veda eden aşk sırılsıklam özlemi bırakıyor rehin çeviriyor kalemin namlusunu diz çöküp boyun büken şiirlere... Aslı Aydın |