Varlığında hayat bulmak varken,
Yokluğunda kaybolmak yazılmış alnıma.
Sana her yaklaştığımda, uzaktın bana.
Kader miydi seni benden alan,
Yoksa senmiydin ey can uzaklaşan.

Kalemime ağır gelen kelimeleri,
Sokağına her bıraktığımda,
Anladım, görünmez oluşumu.

Yanlış anlarsın hissi yok mu,
Kendime güvensizliğim,
Dilimi lal ederdi, anlatamazdım.

Sevgim arttıkça, aramızda oluşan uçurum,
Beni bir yardan atardı,
Düşerken, son çığlığı yankılanan,
Heveslerimin ve heyecanımın.

Sensizlik ruhumu çekerken bedenimden.
Azraile gerek yoktu.
Tükendim sevgi cahilliğimden.
Kuyulara düşerim kabullenerek,
Yenilmişliğimi ve ezikliğimi.

O his var ya, insanı doğduğuna pişman eden,
Çaresizlik, işte o, sevilmediğini bağırır kulağına.
Nefes aldırmaz, beynini çürütür en derinde.
Dayanamam, gücüm yok bu gerçekle yüzleşmeye.

Herşeyden çekmek isterim elimi, sonunda.
Hayat kırıkları batarken canıma,
Yaşayan bir ölü gibi hiçlikte yok olurum.