Semanın leylinde,
Kara sevdaya tutulmuş,
incinmiş bir ateş böceği,

Koca bir alemde yalnız,
Yükü kendinden fazla,
Kalan ömrünün ilmekleri,
Sıkarken boğazını,

Yorgun bedenine aldırmadan,
Kuzey ışıkları kör eder gözlerini,
En değerli mücevherlerden daha kıymetli ,
Kuzey Yıldızının narına düşer.
Kendi ateşi gibi sanar her ateşi,
Aşkın yakıcılığından habersiz,

Yıldıza aşkını ilan eder,
Sözleri onun esiri iken,
Artık o sevdasının esiri olmuştur.
Onu görmediğinde nefes alamaz,
Zamanda kaybolur,
Işığı söner.
Sesini duymak ona bir kere sarılmak,
Düşüncesi boğar,


Gökyüzü ve gece onun sevda yatağıdır.
Zorlu yolu güneşten geçer,
İmkansızlığın onu yok edeceğini bile bile,
Yıldıza kavuşmak ister.

Her gece onu görüp,
Ondan uzak olmaya dayanamaz,
Elini uzatsa dokunacak kadar yakınken,
Ufuklar kadar uzak olmayı kabul edemez,

Nefesini tutup, Aşkın deliliği ile uçar sevdasına,
Yıldıza kavuşacakken,
Güneş yakar kanatlarını,
Sevda yolunda küle döner,
Toprağa düşer ve kaybolur.