KENDİMİ BULAMIYORUM
Yollarımda kurulmuş tuzaklar.
Keskin dişlerinde ben. Akbabalar doğduğumdan beri başımda. Huzura hasret bıraktılar. Gözlerimde karanlığın gölgesi. Nereye baksam, acı, keder. Sol yanımda bir kuş çırpıntısı, Hiçbir yere sığmayan ben. Bir tesbihin tanelerinde hayatım. İmamesi kayıp, yönünü bulamayan. Aldığı darbede parçalanmış. Her tanesi başka bir hikayede. Ruhumun savruntusunda, Düşüşlerim, göz göz yaralar. İyileşmesi devasız bir zaman. Acısında sırlar saklı olan. Bildiği gibi geldi hayat. Zor sınanmaların içindeyim. Kaybetmekle, vazgeçmek arasında arafım. İstikamete hasret kaldı yüreğim. Mecalim yok, yorgun bedenim. Her gün biraz daha tükenmekteyim. Yok oluyorum yeni bir günün sabahında. Kaybettim kendimi bulamıyorum. |
İnsan vazgeçtiği zaman kaybeder oysa
Vazgeçmediği zaman kaybetse bile ki her kaybediş bir farkındalık bırakır ardında giderken mutlaka
Ya bir ders, ya bir tecrübe...
Bunlar da olgunluk olarak geri dönüş yapar genellikle...veya bizi biz yapan şeyler olarak.
Bazen diyorum ki kendi kendime hayatı tersinden mı okuyoruz acaba
Ya da düz okuduğumuz halde atlaya atlaya mı gidiyoruz satırları
Bu biraz şuna benziyor sanki; bir evdeyiz ve sürekli aynı pencereyi açıp aynı manzaraya aynı açıdan bakıyoruz. Oysa evde başka pencereler de var.
Niye aklımıza gelmez onları da açıp aynı manzaraya farklı açılardan bakmak
Hep baktığımız manzarayı hep aynı açıdan görmeye alıştığımız için olabilir mi bilemedim.
Hüzün...şiirlere yakışır hep. Yüreklere de yakışır.
Ama umutsuzluk insana yakışmaz.
İnsan hayatı boyunca kimden ya da kimlerden, nelerden vazgeçerse geçebilir ama kendinden hiçbir zaman vazgeçmemeli
Çünkü en zoru kendini bulmak ve kendinle yeniden tanışmak
Ve şiirler... yorgunluklarımız arasında ciğerlerimize doldurduğumuz o dünyalara bedel birkaç nefes gibi.
Elifcim o sıcacık yüreğine sevgiler yolladım kocamann
Her gelen günün, bir öncekinden güneşli ve huzurlu olsun
Yüreğine tebessümler konsun
🌈