gecelerden bir gece
belki Akdeniz, belki ege…

rüzgar uyumuş
gece yorulmuş
pijamalarını giyip yatmaya gitmişti
kız peşinde koşmaktan yorgun ev kedileri
kafası güzel kafama cila niyetine birkaç Miller almış
kumsalda tek tabanca ziftleniyordum

biraz ilerde
geceye kurşun atar gibi kıvılcımlar saçan ateşin etrafında
birileri gürültülü bir şekilde gülüyor
birileri ufak ufak içiyor
birileri ateşe tapan Afrika yerlileri gibi dans ediyor
birileri ayaküstü sevişiyordu

birden onu gördüm…
gecenin esmerliğine ışınlanmış bir masal prensesi gibiydi
yüzü yağmur yüklü bulut
yüzü karlı bir dağ köyüydü
yüzü sadece kuşların bildiği bir göç yolu
yüzü ayın on dördüydü

hipnotize olmuş gibi ona bakıyordum
amforada yıllanmış şarap gibi baş döndürüyordu güzelliği
bazen, göz göze geliyorduk
elimiz ayağımız birbirine dolanıyor
bakışlarımızı nereye saklayacağımızı şaşırıyorduk
bazen de, gözlerimizi hiç kaçırmadan birbirimize bakıyor
sanki birbirimizi düelloya davet ediyorduk

büfeden aldığım Millerin birini uzattım
-bu gece içmeden bitmez
bir gülümsedi
sanki yedi göllerin yedi rengi sürüldü gecenin tuvaline
Milleri aldı ve
-şerefe…
bende kaldırdım kutuyu
-şerefe…
içerken fark ettim boynunda sallanan Süryani kolyeyi
ve kolunda ışıldayan jilet izlerini

uzaklarda bir yerlerde “Jilet Yiyen Kız” diyordu Ahmet Kaya
biz komşunun bahçesinden erik çalmış çocuklar gibi hınca hınç susuyorduk
tek kelime ezberlemiş muhabbet kuşları gibi sadece şerefe diyorduk
-ş e r e f e…
ne kadar sustuk bilmiyorum
belki susmaktan yorulduk, belki alkolün etkisi
ilk o konuştu
-kıdemli yalnızlardansın galiba
-bu en kalabalık halim
tekrar gülümsedi
tekrar renklendi gecenin kösnül tuvali

bir yaranın kabuğunu okşar gibi konuşuyorduk
kolundaki jilet izlerine bakarak
-kestiğine değdi mi bari
-değmedi, bu yüzden artık kesmiyor sadece susuyorum
-susunca geçiyor mu peki
-geçmiyor
-ha kesmişsin, ha susmuşsun iki türlüde kanıyor kalbin

şiir gibi konuşuyor, şiir gibi gülüyor, şiir gibi içiyordu
sakın yaramazlık yapmayın der gibi üstümüzde pike yaparken yıldızlar
ateşe sevdalı pervaneler gibi ateşe uçuyor
ıssız bir dağda birbirine sokulan iki yılkı atı gibi birbirimize sokuluyorduk
çöl meyvelerine benzeyen dudakları cennete davet ederken beni
baş döndüren kokusunu duyuyordum

son bir nefes çektiği sigaranın dumanını
bütün şehveti ile üfledi yüzüme
-aşktan öte köy yok adamım dedi filozof bir edayla
karışırken nefesimiz birbirine
bir kandilin alevini parmaklarıyla söndürür gibi
usulca durdurdu zamanı dudaklarıyla

tanığımdır o eflatun gece
bir şey oldu, henüz adı konmamış bir şey
güneyde kuzey ışıkları olur mu bilmiyorum ama sanki gece aydınlandı
ateş canlandı
rakıyla su buluştu
belki bir yerlerde yedi uyuyanlar uyandı uykusundan
belki ateşle barut öpüştü

birbirine sarılmış iki kırmızı gül gibi ayrılırken dudaklarımız
havada çarpışan iki kurşun gibi birbiri ile çarpıştı gözlerimiz

bütün çıplaklığı ile ilk orada gördüm gözlerini
gözleri. silah sesine çırpınan bir serçe telaşı
gözleri. ağır yaralı bir sezen aksu şarkısı
gözleri, çıkmaz bir sokak
gözleri, bir baş dönmesi uçurumun kenarında
gözleri, birazda uymak şeytana
gözlerine bir daha baktım

avuçlarımda bir yasak elma...