Ey Lokman Hekim,
Sen ki en olmaza şifa bulan,
Devasına ulak ettiği karga,
Bir lokması ile ölümsüzleşen.
Çarenden sevdiğime,
Bir yudum ver.
Ver ki;

En sevdiklerinin açtığı yaralar,
Kapansın.
Can kırıkları ile,
Etrafına ördüğü duvar yıkılsın.

Giydiği siyah kefen,
Yok olsun.
Sevda göyneği,
Onu sarsın.

İçindeki acının,
Ruhundaki kanatları,
Kırılsın.
Özgür olsun ,
Mavi hayallerinde.

Sevgiyi hissetmediği,
Dehlizlerine gömdüğü,
Umut filizlensin.

Yaşarken öldüğü dünyanın,
Güneşi,
Kara gözlerine sızıp,
Ruhunda çiçekler açsın.
Ölümsü,
Çürümüş düşünceleri,
Kaybolsun.

Örtündüğü olmazlık örtüsü,
Aralansın.
Can bulsun,
Uktesi olduğu herşey,
Sevgi ile iliklerine dolsun.
Yoluna gül yaprakları serilsin.
Bahar,
Okşanmamış saçlarında dans etsin.
Ey Lokman Hekim şifandan,
Sevdiğime bir yudum ver.