d i p t e y i m…
boğma rakı gibi boğuluyorum
toparlanmaya çalışsam da bir türlü toparlanamıyorum
bir zaman ellerini tutan ellerim,
dudaklarını öpen dudaklarım vardı
b u l a m ı y o r u m…

ben böyle yılkıya bıraktığım sevdamın yasını tutup
zehriyle sevişen akrepler gibi acımla sevişirken
kangren olmuş bir yarayı kızgın demirle dağlar gibi
ikide bir senden sonrasını sorma bana
bunu yaz bir kenara
senden sonrası olmadı olmayacakta…

senden sonra, ufka serdim gözlerimi
balıkçı babasını bekleyen hasret kokulu çocuklar gibi
uykusuz, umutsuz seni bekledim
göndere çekilmiş bayrak gibi hep sen dalgalandın surlarımda
hep senin yolunu gözledi nöbetçi kulelerim

senden sonra, dost sohbetlerinin en sessizi
arkadaş toplantılarının en hayırsızıydım
darağacına gider gibi sokağa çıktım
inime girer gibi eve girdim
komşuların en selamsızıydım

sokak köpekleri, kuşlar ve sen hariç herkese küskündüm
kırıktım, döküktüm, fazlaydım
sokaktan beni süpürdü çöpçüler
geçimsizdim, küfürbazdım, arızaydım
statlarda beni yuhaladı seyirciler

senden sonra, yeni yeni hobiler buldum kendime
bazen, kelebek cesedi biriktirdim avuçlarımda
yokluğunda işte böyle öldüm gör işte diye
bazen de işinin ehli bir kundakçı gibi
bütün limanları ateşe verdim
senden başka sığınacak limanım yok bil diye

ah dudağıma konmuş en güzel ıslık
durup durup, senden sonrasını sorma bana
senden sonra, çivi çiviyi söker dedim
gelmediğin her gün kalbime bir çentik atıp
fondip yapılmış kadehleri saymayı sevdim

“s e v e m e z s i n ” deme…
dikiş tutmaz yaralarımı bile sevdim ben
sen açtın diye…