gün süzülür toprağa

erimez dilimde köz düğümleri
süzülürüm içimden köküme
dile dolanan güz tutmuş yüzümü
sürerim geceyi gündüz boşluğuna.

kuruyor içimde bahar günleri
günahıyla bıraktım çıkmaz sokakları
susmaz acısıyla yürüyorum şehrin.

doymuyor yaşam yangını gözlerime
yıllanmış gün düşüyor yollarıma
umuda örülmüş kederli hayaller
gülmeyen camların yüzüne asılı.

dumanı kesik bacalara göz diktim
çakmaz kıvılcım el dönmez tezgahta
kayıyor gözümden emeğin yıldızları.

feryadı çocuğu büyümeyen ananın
yeşerir toprağın kurumuş yalnızlığına
gözleri bulanık nehir ağlamasıdır
damlar yakamdan acının fotoğrafıyla.

kilitlenmiş karanlığa kapılar çift düğümlü
duvardır yüzleri kırgın sabahlara
görülmez halleri bir lokmanın terinde.

taş taş yıkılmalı umutsuzluğun kalesi
bir günün güzelliğine yıkılmalı
yeniden akmalı yaşamın gülen yüzü
kokmalı yanaklarda özlemin kızıl gülleri...

zeki kırhan