hesapsız gelen fırtına dinmiş
ama kar yağıyor korkusuyla nisanın aklına
kırağı çalmış yaslı çınarlara mı özenmiş memleketim
sanki baharı esirgenmiş gibi
şehre bir hazan kokusu sinmiş


şehirde harami vakti
çiçekler ölgün ve perişan
haydutlar mı gelmiş yoksa insanlık mı gitmiş
gülüşler bitmiş ötüşler de bitmiş
ah Süleyman!
şikayet edecek kimi kimsesi/bilgesi yok kuşların
yüreğinde biraz bulut ile yağmur
hepsi de göçüp gitmiş


her şey suspus
izini sürmek neye yarar kriminalde katilin
hâlâ efendi şapkası başında ihanetin
ötelenmiş bir mecraya insan
bir yudum yeşillik için
lekesiz vadilerinden çöllere bir köle gibi sürülmüş
gün yüzünü gösteriyor hep kıyametin
çocukça kurulan hayallere
sanki zehirli bir ateş düşmüş


yeryüzünde şikayet
yer yüzünde isyan bandoları
yer yüzünde kırılgan ve bağırgan
’’her şey biz yaşarken ölmüş’’ efendim
ilahi sesleri silinmiş kitaplara
sanki lanetli bir el kokusu sürülmüş



sızılı geçen zamana ve mekana
elbisesi önünden yırtılmış makama ve imana
gideceği yeri bilmeyen adımların
fütursuzca ayartıldığı bir uçuruma
iltica etmiş ve orada
tanıdık bir yüz dilenerek kendi haritasını çizmiş hayat
düşmüşüz bir çıkmaza ki heyhat
hangi ucundan tutarsan tut
kutsal değil





_boran (arşiv) resim; alıntıdır