mazine eski perdeler iner
uçuk rengiyle dolaşır
kırık bir kalbi boyar

uzun yasını koyarsın ceplerine;
hiçbirini incitmeden
kararlı ellerinle

üşüyen serçede uğuldarken rüzgâr
gözlerinde baharla demlenmiş bulut
ruhunda bir sağanak
anılara yağan

yağmurda damla damla adımlar
içindeki boşluğu büyütür
sallantılı gözlerle bakarsın yağmura;
iki üzgün göz durmadan aşkı seğirir
bakışını duyar gibi güllerin

uyanış taşıyan baharın sisi
nemli torağın kokusuna sinerken
zaman bir gölge gibi vurur kendine
gümüş köstekli bir akşam vakti
Eski Liman’daki çay bahçesinde
orta şekerli kahveni içerken
dününde kayıyorken kum;
“Resimdeki Gözyaşları”nı mırıldanıyorsa dilin
çıplak bir yağmur demetiyle
geçmiş bir anda sızlıyorsa kalbin
ılık bir ürperti geçiyorsa teninden
bir belirip bir kaybolan
düşlerde koru yalnızlığını
sakla gözyaşlarını
yorgun yüreğinin kıyısında
duru su gibi biriktirdiğin
baharları solu
nergisli bir gecenin ortasında
yıldızlar yağsın yüzüne ve denize


FATMA LEYLȂ DENİZ