yumuşak kökleriyle
toprağın altında
sert taşlar gören
körpe yaprakları
kin dolu ellerde
parçalanan
çiçekleri açar açmaz
donan ruhların
sessizce çektiği
acının tablosunu
hangi ressam çizecek
dudakları
süt emen
gülücükleri
sert bakışlı kokularla bastırılan
kimsesiz çocukların acılarını
hangi şair yazacak
donuk boyun eğişleri
yeni acılar bekler hep
sessizce çöker ruhları
bir çatırdı bile duyulmaz
geride
çalı çırpı toz kalır

öğle sıcağı geçer
akşam olur
sonra da gece

belirsiz karanlık duygular
olanca ağırlığıyla
göğüslere oturur
güzel hayaller buhar olup uçar
yaşamaktan bıkıp bezmiş
alın yazılarına dargın
yokluk bekçiliği yapar gibi
dilsiz hareketsiz
kalpleri kapkara
bulutlarla kaplı
güneş görmemiş hayatları
hep yakıcı boşluk karanlık
bütün gece devamsız duraksız
ıstırabı çekmek
bir sürü kuruntu
savaşılması gereken
bir sürü hayalet
kuşlar uçup gitti
yarasalar var artık

şimdi
dünyayı yalan idare ediyor
felce uğramış kalpleri
eski bir kösele parçası
gözlerine çökmüş zift

savaş kazanını seyrederken
kimse yüzüne buzdan maske
takmasın
ölüm kanı üzerlerine yağıyor
soğuk ve ağır

kader alışverişte
defteri hiç kapatmazmış
acı çekenlerin
zamanı gelir elbet
doğar yarınlara güneş
tatlı bir uykuya dalar
yüksek titrek sıcak
silinmeyecek ışıkla
cennette buluverirler kendileri

FATMA LEYLȂ DENİZ