konformistin şikayet alanı
inceldiği yerde kopan fırtına
ve dahi rastladığı şimdiler yortusu gözüne baka baka her şey dahil, hiçbir şeye ait geçitten ta içinden seslerin itiraz hokkasına dalıp tahta ayak kaplarını altın oranla sıkıştıra sıkıştıra iyelik od’una indi öncede olanlar sona başından sonuna orada olanlar şöylemesine hiç bilinmesi gerekmeyen olasılıktan karmaşaya geçtiler geçip gitmesi muhtemel kamaşma bir mağma kurunca dil üzerinde irkildim kendimden kendini ele veren korkumun kokusundan güzelleşmişti evren içinde en karanlık ânın derin indim derinden hiçbir şey eskisi gibi değildi bende 🤍 |