Aşk
Aşka kırmıştık kalemimizi. Okuduğumuz şiirlerlerde öznesi oluyorduk her kalemin.
Söylenecek şey kalmıyordu. Özgün ifadelerin peşine düşüyorduk. Düşülmemiş derinlik, girilmemiş mezar kalmamıştı. Bu neyin deli arayışıydı. Tekerürüydik birbirimizin. Yeni birşey söylemenin ümidini taşıyorduk. Damarlarımızda dolaşan kan kadar gerekliydi bu. Dudaklarımızdan dökülen dualar kadar, sahiplenici, saran kollarda buluyorduk huzuru. Durmuş zaman içinde anlama çıkan tek yolmuş aşk. Kaç cehennemden çıkmıştık, vaat edilen cennette varmak için. Başa sarsa ömrümüz bize varacak ateşlerde seve seve, döne döne yanacaktık. Sude Nur Haylazca (Vaha Sahra) |