Hazandan sıyrılışın kapıları mıydı onlar
Nefessiz yüründü nicedir aşılmaz o yokuşlar
Vermek istemezdik molayı da büktük boynu
Sevgide görmüştük ve yaşamıştık eşsizce onuru.

Açıldı kapıları çilelerin, istemeksizin kapandı perde
Ne biz yazanıyız hayatın ne de rolü seçeniz
Yüklendik gam yükünü diyar diyar gezeniz
Ve baharlar da veremiyor hazzını geçmişin
Meğer ne derinden esmiş, tesir de etmişsin.

Bütün sevgilerin ilhamını vereni suçlayamam
Bir arayıştır ya bu duraksamam, duramam
Vaveylalarıyla raks eder hislerde o derince
Anladığım şu ki su götürmez de bir gerçek
İnsan sevebilirse yaşıyormuş ve de sevilirse.

Kaldı mı diyorum o gerçek sevgiler, yalan
Ruhun derinliklerine inemeyene ne demeli
Bırakalım diyorum kandırmacalı onca ritüeli
Bulabilmek ne güzel olurdu, yeniden doğmak
Ne yazık ki görünen ufuklardan da ötedir bu
Hayatımız sevgisiz, yalın, çöller gibi de kuru.

İçimizde yaşıyoruz bir derin gurbettir bu
Ve bilmem ki bulur muyuz aranan o huşuyu
Yüz güler, içse ağlamaklıdır sonbahar deminde
Yürü bakalım dizlerim, bulursun kuytu bir köşe….

Coşkun akan nehirlermiş o gençlik yılları ah
Onu sevgisizce tüketenlere denir elbet vah
Mesele ömürlük bir sevgi midir,
Yoksa ömre değen bir sevgi mi.

İnsan suya kanmak gibi açtır her nefeste
Belki de asıl açlık denen şeydir sevgide
Gönle değen sesi, ezgiyi, türlü hezeyanları
Mağrur bestelerde çalıp söylüyoruz gecelerde.

Onca şerri atlatıp, hayra yol aramıştık
Yalnızlığa sevgimizi, umudu katık etmiştik
Bazen ikide birdik kiminde bir de bin olduk
Sevmek yok ise ;susuz, aç, yoksun, talandık
Onu bulduğumuzda sultan, padişahtık, kraldık.

Diyor ki gölge ozan, bulunmuyor o gidenler
Ve bitmiyor da arayış, sevgiye ise değenler
Bir öznesi kılamayacaksak tutkusunu biz onun
Bırakın çarçabuk gelsin onsuz, benim de sonum.

Oğuzhan KÜLTE