kimsesiz bir yol gibi düşün beni
eski solgun bir Ay olamaz mı
küflü bir demir tozu acı bir sos
ense kökümde farsça bir ağıt
gel kurtar gönlümü şu mesafelerden
uyumak ayrı bir zulüm uyanmak ayrı

gözlerim uzun zamandır nursuz
ışığa solgun renkler hakim
vefasızlığı seviyor dostlar
unutulmuş kelimelerde fikrim
kitap aralarında kalmış tozların
mutluluğudur belki de okumak

başka şehirler bulmalıyım
kaldırım taşları sökülmemiş üstelik
yüksek diye bir bakıma hiç bir sarhoş
en güzel anında tepe taklak düşmemiş
zindanlarında mahpus yok kadar az
çıplak krallarıyla soytarıları güldüren

anlamalısın zordur kimsesizlik
kalbi çalınmış zalim bir topluluk
ardı ardına düşüyorsa peşine
eski eşya toplayıcılarının çocuklar
hala gülünecek çok şey vardır hayatta
deliler şairler ve aşıklar için