Bitmek üzere olan bir ömrün gecesinden
payımıza düşen şimal yıldızı dudaklarını silersem
ne kalır hafızamızda yaşamaktan bilmem
iki ayrı yoldan gelip bir gönülde birleşen ruhların
kitaplarda anlatılan hikayelerine bakma sen
hayat öyle değil sen öyle değilsin ben hiç değilim

her gece kurulan sofralardan nasipsiz kalkan kimdir
kimdir avuçlarındaki yangınlarla dolaşan
yüreğine söz geçiremeyip de kainata hükmettiğini zanneden
eski kafalı bir şairin dizesinde yaşamışız hepsi bu
bütün soruların cevabını bulacağımız bir son bekliyor bizi
önce ben gideceğim sonra sen istemesen de geleceksin

kendimi bildim bileli şehreminiyim bu arsız gönlün
sustum uzun zamandır sustum ve dinledim şah damarımın atışını
vakti esirdir artık Rabbi yessir eksilen günlerimizin
koşturan deli taylarının yelelerinde nefes nefese kalan hayat için
seni bilmem ama bana sorarsan aşkı kızıl dudaklarıyla oynayan
deli kadınlara bırakıp kaçmalıyız buralardan sevgilim

uzunca bir zamandır izlediğim kızıl sakallarımın eyvahı
uykuya istemesem de teslim olduğum anlarda
nasılsa uyanamayacağım diyerek çaresizce uzanıyorum
yatağın en kuytusuna yastığın küçüğüne ve asıl penceresinden
kar yağarken sıcacık yuvalarından sokağa bakan kedilerin
bütün hırıltılarını gece boyunca göğsümde tutarak

biliyorum bekliyorsun anlıyorum anlıyorsun oysa
yorgunluğumun safhalarından birisi de budur yani sensin
vedasız yolların yolcusu ille de bir idam mahkumunun son arzusu
kirpiklerimi koparta koparta ağladığım bir çocukluk yortusu
bu kadar muhteşem bir gitme arzusuyla doluyken insan
nasıl cevherine kapılıp yaşar dünyanın yalan tüm bunlar yalan