Kayışı kopmuş Rus tüfeği gibi upuzun yatarken aramızda
Ayrılığın fosilleşmiş cesedi
Aşk, sırça köşkünde artık ağırlamaz bizi
Allayıp pullasak da
Kırk yamalık gibi eğreti durur üstümüzde
Aşkın kadife kaftanı

Gürültülü kahkahalar atıp
Sahte mutluluk gülüşleri dağıtsak
Doğum lekesi gibi sırıtır yüzümüzde mutsuzluk
Hangi kapıyı çalsak
Şeytan taşlar gibi taşlar aşkın ebabil kuşları

Girenin geri döndüğü çıkmaz bir sokak
Postacıların bile bilmediği yitik bir adresiz artık
Issız, sapa
İçimiz bir yangın ertesi
İçimiz talan edilmiş bir vaha
İçimiz Kerbela…

Sakın bir başkasını suçlayıp ta
Bizi s/aklama…
Kendi karanlığımızdan korka korka
Korktukça, yeni acılar doğura doğura
Biz cevapsız bıraktık bütün soru işaretlerini
Aşkın çiçekli patikalarına sis bombaları döşeyip
Biz aşkın ahını aldık…

Artık içimize içimize akıyor hüznümüzün kanı
Ben kuyu’suz Yusuf, sen Yusuf’suz Züleyha
Aşksa…
Kayıp bir kavim anıların parça atlasında
Belki Babil…
Belki Gamora...

Hak eden hak ettiğince yaşasın aşkı
Aşk, selam bile vermesin artık
Bizim gibi korkaklara…