Papatyam!
Ben çok geceler ağladım sessiz sessiz
Çok şiirler yazdım yine sensiz
Hiç okumadım ezberim yok
Şimdi hepsi kaldı yetim ve öksüz
Sen hiç görmedin yazdıklarımı
Ben bile unuttum sayılarını
Bir gün rastlarsam hatırlarım
Çünkü satır aralarında sen varsın
Ben mevsimleri hiç saymadım
Senin olmadığın her mevsim soğuk, kara kıştır bana
Hep o gülüşüne takıldım
İçinde baharda açan papatyaların olduğu
Belki de o gülüşüne âşık oldum
Hiç tutmadım ellerini, omuzuna yaslanamadım
Gözyaşlarını silemedim
El ele tutuşup koşamadık mutluluğa
Biliyorum, hiç olmayacak bunlar
Ama kızma bana olur mu?
Ben seni, sen yokken sevdim
Baharlarda gördüm gülüşünü
Satır aralarındaki acılarını
En çokta çocuk yüreğini
Belki sen bilmezsin, sevdim işte
Kendimce sevdim hesapsız kitapsız
Bir çocuğun annesini sevdiği gibi sevdim
Belki seni papatyalarda gördüm
Belki de seni sensiz sevdim işte…