Papatyam!
Şimdi ne eski Şentepe kalmış ne de eski bizler
Her şey sararmış fotoğraflarda
Okul koridorlarında, sınıflarda kalsa da
Bir hoş seda gibi sesimiz
Kalsa da solan resimlerde gülüşlerimiz
Onlar da olmasa sanki her şey yalan
İsmi değişse de okulumuz eski yerinde
Aynen bıraktığımız gibi
İsmi gibi içindeki öğretmenler
Öğrenciler de değişmiş, hizmetliler bile
Okul yerinde olsa da
Artık içinde ne sen varsın ne de ben
Ne senden eser kalmış ne de benden
Her şey yalan olmuş
Sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi
Gerçekten yaşamadık mı?
Yok muyduk, yalan mıydı her şey?
Şimdi oturmuşum okul karşısında
Buz gibi bir kaldırım taşına
Bir sen varsın aklımda, bir de seninle yaşadıklarım
Gözlerim okulun giriş kapısında
Sanki sen çıkacakmışsın gibi
Oturduğum yere gelecek ve bana el vereceksin gibi de
Kulaklarım senden gelecek bir seste
Herkes çıktı ama bir sen yoksun
Bir sigara yaktım sen diye içime çekerek
Sanki her nefes boğuyor beni
Öksürüyorum ciğerlerim sökülerek
Sonra dalıp gidiyorum hayallere
Geçmişim ve senle yaşanmış ne varsa
Bir film şeridi gibi kayıp geçiyor gözlerimin önünden
Ama ne sen varsın ne de ben
Sanki birer birer kesip atmışlar içinden
Ne senden eser kalmış ne de benden
Her şey yalan olmuş yaşanmamış gibi
Gerçekten yalan mıydı, yok muyduk biz?
O gözlerin, beni benden alan o bakışların
İçime dolan ılık nefesin
Ya o, ateş gibi bedenimi yakan öpüşlerin
Yalan mıydı, yok muyduk biz?