çok değil, biraz dinlesen
duyardın içimde ki o fırtına öncesi sessizliği
duymasan da görürdün
son saniyeye kadar
senin yolunu gözlediğimi


kıyametten önceki son çıkışta
içime bakabilseydin...
bütün kapıları içten sürgüleyip
görürdün ateş çemberinde bir akrep gibi
kendi zehrimle kendimi zehirlediğimi


oysa…
çığlık çığlığa yanarken ben
külüme basıp geçtin de
hiç görmedin, göremedin
ciğerinden kundaklanmış bir orman gibi
içten içe yandığımı


öyle t’uzaktın ki…


ölümle yaşam arasında ki o ince çizgide
hüznü sek içip
tütün üstüne tütün sararken acılarıma
hiç bilmedin, bilemedin
kalbimi bir sabır taşına dönüştürüp
bir ölü sessizliğinde seni beklediğimi


beklemek demişken...


sahi, daha kaç gece bekleyecektim seni
nobran bir kasırga gibi
sen yakıp yıkarken gönül hanemi
ıslığını yitirmiş bir rüzgar gibi
nasıl ket vuracaktım gök gürültülü avazıma


ah dilsiz gecelerimin esmer klarneti


sen, boyayıp dudaklarını cinayet kırmızıya
arka bahçende
ölü toprağı sererken sevdamızın üstüne
son kullanma tarihi geçmiş sabrımı
nasıl avutacaktım kana kesmiş yataklarda