iskele / timbir bu duvarın yokluğu koyar bana yalnızlığı andıran renginde bir de çivisi tutmayan o saate dalıp kalışım aynı mevsimde takılmış aynı geceye demir atmış bu gönül o iskele şu siyah esen gökyüzü söylese aşktan daha ne yara varmış, sürüp gider içinde oluşum bitmek blmeyen bekleyişin kanatlarını budadığım iskele valizini topladığım bu oda sessizliğine eşlik eden çuvala bastığım dalgalar dün olmadan göçüp gider, bak burası da ismine benzeyen sokak şehrin diğer kıyısına açılan kapıya hoş geldin şiir camdan yansıdıkça ıslanır kaldırımlar çatısında gökyüzü olu verir deniz balık yağar sudan çıkmışcasına ölüme eş değer, aşk olur sabaha karşı direniş nefesim toprağa kalbim sana gömülür iskelenin baş ucunda... karan adını "" SEN , koy |