her nevine kadar ufak mış ! bu başımın sığmadığı gök bir pencere bir avuç toprak saygısızca önüne çöktüğüm zerreden de az içimden, şehre doğan güneş son adım, mavi deniz, uçsuz bucaksız rüyamdır ölüm gözlerim esnerken aynamın duvarında zaman demir atmış neyleyim; çoktan göçmüş kalbim ve sen mateminde anıyorum hasreti bilmeksizin dem gibi şiir bakışların ölüm ve sen ben böyle de yanıyorum her nevi... karan Z/ aman ( sız) |