Kendi normlarında normale dönerken sensiz bir sonbaharın sarı yaprakları arasında susuyorum sessizliğe.
Yine akşam oluyor ve ben,
yıldızlardan taç yapacağım başına.
Ama sen sevgiden bi habersin.
Sensiz çığlıklarım akşamın sessizliğine iz bırakırken,
Hayaline gülümsüyorum ayın şavkında.

Sen tek başına tüm yıldızlardan daha parlaksın.
Gecenin sensizliğine beni bırakırken, üzerine giydiğin siyah elbisenin simlerini kıskanıyor yıldızlar.
Ay bile senin yüzüne hayran bakışlarını koymuş ve bana, yüzünü yansıtıyor parlaklığında.

Seni sevmek apayrı bir damak tadı ya, o da benim dudaklarıma asılı kalmış ve ben yudumluyorum gecenin şavkında.
Sen beni, gecenin öksüz yalnızlığına terk edip gittin ya, seni asla affedemeyeceğim sevgili.
Ama, sakın beni sevme deme bana!
Ben sevmezsem seni, aşkın bütün mihenk taşları yerinden oynar ve sevenler sevilenlere küser.
Sevgisiz bir dünya neye benzer ki sevgili.

Bu gün, iki sevgiliyi biribirine gülümserken gördüm ki, onlar yaz gecelerinin
yıldızlı gökyüzünü indirmişlerdi gözlerine.
Öyle güzel bakıyorlardı biribirinin gözlerine.
Benim bakışlarımda sevgi doluydu sevgili.
Ama sen, yüksek zirvelerin karı gibi hep soğuktun bana
Zirvelerin karı güneşle temaşa sanatını yitirmiş sevgili.
Benim sevgimde güneş gibi sıcaktı ama sen, hissetmeyi bilmiyorsun.
Biraz sevmeyi deneseydin keşke.