Neresinden bakarsan bak
Bulanık, kirli bir şelaleyim
Hiçbir okyanus
Hiçbir deniz
Bana kucak açmaz

Hep senin hasadın kalkarken çorak tarlalarımdan
Ve hep sana savrulurken sarı saman başaklarım
Hiçbir ırmak
Hiçbir nehir
Kuraklığımdan öpmez

İçimde bir ceset gibi yatıyor
Hiç sevdam
Baba yadigarı bir silahı çaputlara sarıp
Toprağa gizler gibi
Alıştım, içime sığmayanı içime gizlemeye

Bilirsin, Polyanna’cılık oynamakta üstüme yoktur

Yokluğun her kapımı çaldığında
Halay başında bir mendil gibi
Acıyla çırpınırken
Alıştım şen şakrak kahkahalar atmaya

Buza kesmiş ıssız yataklarda kan uykular uyuyup
Sensizlikten kan kusarken
Alıştım kızılcık şerbeti içtim demeye

Bütün pusuları ezberlemiş bir kılıç balığı gibi
Her pusudan sağ çıkıp
Acısından inci doğuran istiridyeler gibi
Alıştım acımla kıyasıya sevişmeye

Ah dikenini hep bana batıran kaktüs çiçeği

Her şeye alıştım da
Alışamadım işte
Seni uzaktan sevmeye