Herkes kendine bir katil seçsin deseler
Seni seçerdim
Çünkü alıştım senin tadını çıkarırcasına
Beni yavaş yavaş öldürmene…

İçimde bir ceset gibi yatarken yokluğun
Doğum sancılı beyaz sayfalara ölü doğmuş şiirler yazıp
Acısından inci doğuran istiridyeler gibi alıştım acımla kıyasıya sevişmeye
Alıştım artık
Puşt pusulara alışmış bir kılıç balığı gibi sensizlikten sağ çıkmaya

Bilirsin Polyanna’cılık oynamakta üstüme yoktur
Halay başında bir mendil gibi acıdan çırpınırken
Alıştım şen, şakrak kahkahalar atmaya
Yokluğun Ali kıran baş kesen eşkıya gibi yollarımı kesip
Arsız bir alacaklı gibi çalsa kapımı, sensizlikten kan kussam
Alıştım kızılcık şerbeti içtim demeye

Baba yadigarı bir silahı çaputlara sarıp toprağa gizler gibi
Seni içimin gizine gizleyip
Alıştım kendimi hüzne ihbar etmeye
Sana bir ah bile etmeden
İntihar balinaları gibi karaya vurup
Alıştım hüznün kumsalında içten içe çürümeye

Ah dikenini hep bana batıran kaktüs çiçeği
Her şeye alıştım da
Alışamadım beni el gibi uzaktan uzağa sevmene